Met veel plezier lees, nee spel, ik De Vreelandbode. Ik was daarom blij verrast dat Margot Sedelaar ons wilde spreken voor de rubriek Nieuwe Buren. Dat bood Marie-Françoise en mij de kans een oprecht compliment te geven voor de redactie die met veel toewijding en passie maandelijks deze krant maakt. Maar vooral ook om de loftrompet te steken over het lieve Vreeland dat we vanaf dag 1 in ons hart hebben gesloten.
Ik heb direct gevraagd of ik een blog over Margot mocht schrijven. Ze is niet alleen onze (over) buurvrouw, maar dat ben je al gauw in Vreeland, maar ze bleek uit Lisse te komen. Dat vonden Marie-Françoise en ik erg geestig want we zijn beiden in de Bollenstreek opgegroeid. Als dochter van een huisarts wilde Margot echter niet in haar geboorteplaats naar school. En toen ze mocht studeren verliet ze subiet Lisse om medicijnen te studeren in Leiden. Ook dat is een parallel met ons leven tussen de bollen. Ik voelde mij evenmin echt gelukkig in Hillegom en dat gold ook voor Marie-Françoise wanneer ze terugdenkt aan haar tijd in Lisse. Haar vader gaf les op haar middelbare school en dat voelde niet altijd als een voordeel.
Ik ben zelf wel milder over Hillegom geworden, zeker nadat ik mede-oprichter was geworden van het Rien van Nunen Genootschap dat het literair-journalistieke tijdschrift Hotel Flora uitgeeft. Ik vind het heel bijzonder dat zoveel generatiegenoten uit mijn dorp in de journalistiek zijn beland, onder wie Frènk van der Linden, John Schoorl, André Nelis en Frenk der Nederlanden. Er vloeide blijkbaar inkt door de riolen van Hillegom, zo houd ik mij voor. Dat zorgt onbewust toch voor een (positieve) band.
Uiteindelijk ben ik mij na vele omzwervingen door het land ‘echt thuis’ gaan voelen in Vreeland waar vriendelijkheid nog besmettelijk is…
Margot voelt zich hier ook helemaal thuis. Na de viering van het 750-jarige bestaan van Vreeland hoefde Margot zich niet lang te bedenken toen ze werd gevraagd voor de redactie van De Vreelandbode. Met een groep vrouwen maakt ze een krant waar je trots op kan zijn. Het mooiste compliment is eigenlijk dat de gemeente Loenen de opmaak, formaat en stijl wil kopiëren…
Als huisarts in Loosdrecht is Margot gewend met anderen het gesprek aan te gaan, maar nu krijgt ze als redacteur op een spontane manier de mogelijkheid achter de deur van anderen te kijken. Die vrije houding spreekt haar zeer aan. Haar leven als huisarts houdt eigenlijk nooit op en dat vindt ze soms best pittig.
Het vak zit bij haar familie in de genen. Haar man heeft een praktijk in Breukelen en de kinderen dreigen hun (groot) ouders te volgen. En haar broer Michiel is uroloog. De esculaap waart dus altijd rond in haar familie.
Bijgaand een videoblog met Margot in onze overtuin.
(Te)vreeland 
Geef een reactie