Onze verhuizing naar Vreeland biedt mij ook de kans eindelijk eens Inez van Oord (1958) te ontmoeten. Zo’n tien jaar geleden benaderde ik haar als minister van geluk voor het Innovatiekabinet dat ik toen had bedacht. Ze had op dat moment haar ‘geesteskind’ het magazine Happinez verkocht. Na diverse (telefonische) gesprekken besloot ze even niets doen.
Inez is daarnaast moeder van buurvrouw Pien die gelijktijdig met ons op de Voorstraat op Vreeland is gaan wonen. En dat bracht ons fysiek met elkaar in contact.
Dat bleek om meerdere redenen heel bijzonder. Inez woont op de grens van Loenen en het in mijn ogen hemelse (Te)Vreeland. Omgeven door een natuur- en stiltegebied en de Vecht kan zij zich daar permanent Happinez voelen. Maar ik heb die ochtend de hemel indirect gevoeld bij haar.
Poes met betekenis?
Een fraai geschapen poes wachtte ons op bij de achterdeur. Gastvrij opende Inez de schuifpui voor het beest dat ze niet kende maar sinds enkele dagen rondom haar huis scharrelde. De poes besnuffelde de kamers en dreigde zich zelfs te nestelen in een kledingkast. Nadat de viervoeter met enige moeite naar buiten werd gelokt, kreeg ik een verhaal te horen dat ik niet gauw zal vergeten. Want deze week had Inez een jeugdvriendin in Zuid-Frankrijk bezocht om van haar afscheid te nemen, nu ze ernstig ziek is. Daarbij werd ook gesproken over het leven na de dood. Haar vriendin vertelde dat ze ongetwijfeld contact zouden blijven houden. Ze sprak zelfs de verwachting uit dat ze als poes in het leven van haar vriendin zou terugkomen zodat ze contact konden blijven houden… Uiteindelijk stierf ze deze week.
De weder kennismaking was bedoeld om Inez te polsen voor een idee waarmee ik rondloop om voor nieuwe impulsen te zorgen rondom de prachtige monumentale Sint Nicolaaskerk voor niet-gelovigen zoals ik. Voor haar prachtig vormgegeven boek Rebible heeft ze samen met haar broer en predikant Jos gezocht naar de diepere betekenis van de Bijbel. Dat leek mij een mooie aanleiding voor een nieuw verbond.
Dat verbond komt er wel, want de dwarsverbanden waren legio, maar de kerk wordt niet de verbindende schakel, want Inez zit in een transitie naar nieuwe en andere doelen, waar ze zich op wil concentreren.
Kleindochter Umi
Aan haar stamtafel spraken we uitgebreid over haar kleindochter Umi, die mij betovert als ze mij aanspreekt met Opa Herman, maar ook over haar leven als journalist op de sportredactie van de Telegraaf en wie ze daar kende, onder wie mijn goede vriend Marc Rijnen. Prompt kreeg ik vlak na mijn gesprek met Inez een erg persoonlijke uitnodiging van Marc om met enkele intimi zijn 60ste verjaardag te vieren. Zo bijzonder.
Daarna moesten we ons gesprek afronden omdat Inez naar een uitvaart ging van een familielid van haar moeder, die in de Bollenstreek is opgegroeid. De omgeving waar ik ook mijn jeugd heb doorgebracht. We weten nu al dat we elkaar vaker moeten zien…. Ongeacht wat we samen gaan doen in de Sint Nicolaaskerk….
(Te)vreeland 
Geef een reactie