(Te)vreeland

Al wekenlang heb ik mij verheugd dit kerstblog te mogen schrijven.

Toen ik deze zomer voor het eerst in mijn leven door Vreeland reed voor een bezichtiging aan het huis dat uiteindelijk aan ons werd gegund door Joost de Haan en Marlies Cordia wist ik al dat Marie-Francoise en ik hier thuishoorden. Dat was een gedurfde gedachte, maar is tot op de dag vandaag uitgekomen.

Ik kende Vreeland enigszins omdat mijn vrouw Conny, die al in 2000 overleed, daar een vakantievriendin had wonen. In die tijd reisde ik als journalist veel. Zelfs toen ze getuige was op het huwelijk van haar vriendin Eveline van Schaik was ik er niet bij. Met terugwerkende kracht had ik nu behoefte de plek op te sporen waar mijn vrouw zelfs enkele keren heeft gelogeerd. Arie van Wijhe bracht mij uiteindelijk in contact met Greetje en André, de ouders van Eveline.

Onlangs bezocht ik ze, nadat ik na veel zoek- en speurwerk in ons familiemuseum een foto van het huwelijk van Eveline had gevonden met Conny als getuige en schoolvriend Harry van Kesteren als stand-in voor mij…. Ik kreeg koude rillingen hoe liefdevol Greetje over mijn Conny sprak. Dat is dus thuiskomen in de overtreffende trap. Ook Marie-Francoise genoot van deze herontdekking, want ze kent mij en Conny als de beste.

Greetje en André zijn daarnaast unieke mensen. Facebook noch een computer is aan ze besteed. Ze gebruiken alleen sporadisch een mobieltje als ze met hun camper op stap gaan. Ruim 60 jaar zijn ze al getrouwd. En al decennialang wonen ze in een lieflijk poppenhuisje aan de Vecht waar ooit de grootmoeder van Greetje woonde met tien kinderen aan de Nigtevechtseweg. Toen daar het nieuwbouwwijkje Vechtoever werd gebouwd, werd het adres veranderd. Het huis bleef op dezelfde plek, maar voor een PTT ambtenaar was dat aanleiding de telefoon af te sluiten, want de familie was op papier verhuisd…. Met veel heisa werd dat voorkomen.

Eenmalig werd de huur na de invoering van de euro verdubbeld. De eigenaar hoefde zich daarna niet meer te bekommeren om het onderhoud. André moderniseerde het huis eigenhandig. De wc-pot buiten was niet meer nodig en het keukentje van amper 2 m2 werd vergroot. Het huis werd knusser en vooral warmer. De eerste jaren had André er bijna een dagtaak aan om hout te sprokkelen in de strenge winters om het warm te krijgen.

Hij moest ook hard werken om de kost te verdienen. Zijn vrouw was nog geen 18 jaar toen ze beviel van Eveline en kort daarop van een tweede dochter. De vader van André was zo ontstemd dat hij op zo’n jonge leeftijd opa werd dat hij de geschonken fiets aan zijn zoon terugvorderde… In die tijd bekoorde André het dorp met zijn snelle rushes als linksbuiten van VV Sperwer. Zijn debuut in Sperwer-1, dat niet meer bestaat, vierde André zelfs een kampioenschap. Hij moest daarna stoppen om geld te kunnen verdienen in Duitsland.

André en Greetje gingen soms door diepe dalen, maar gunden elkaar veel vrijheid. Greetje werd oppasmoeder en leefde zich uit met kaarten en koersbal in het dorpshuis; André werkte als elektricien en spaarde elk jaar zijn vakantiedagen op om verre fietsreizen te kunnen maken. Zelfs het Noorderlicht heeft hij fietsend aanschouwd. Later reed hij zijn tochten met zijn vrouw na met de camper.

Greetje herstelt nu van een ernstige ingreep en André doet het ook rustiger aan. ,,Want het is wat stoffig in mijn hoofd geworden. Ik kan mij niet meer alles herinneren.’’

Gelukkig weet hij nog wel goed dat hij vroeger nota bene in ons huis aan de Voorstraat 20a werkte in de Rtv-zaak die zijn moeder runde na de dood van zijn vader. En als de dag van gisteren kan hij zich nog herinneren dat hij in het huis ernaast op de kleuterschool zat met zijn Greetje.

Zoals Greetje zich nog goed voor de geest kan halen dat mijn vrouw Conny in Vreeland logeerde op de zolder waar ooit tien kinderen sliepen. Door corona en haar ziekte moet Greetje het nu rustiger aan doen. Bij toerbeurt komen de drie dochters langs en straks weer wat vaker haar vijf kleinkinderen en drie achter kleinkinderen als het virus een beetje overwaait! Dat stemt haar intens tevreden. En ik voel mij vereerd dat ik een kijkje mocht krijgen in dit leven van Greetje en André, waar eenvoud tot kunst is verheven.

Bijgaand een korte reportage: